Ik probeer het te bevatten, wat gebeurt er? De wereld op z’n kop door Corona. Voor ieder kuchje, mogen we thuisblijven. Bij een kwaaltje moet de deur op slot. Zelfs de leerplichtambtenaar is een thuiszitter nu en hoor je nergens over. Preventie dat is belangrijk! Uit veiligheid voor de mens. Voor de kwetsbare doelgroep die we in bescherming moeten nemen. Bang voor iedere bacterie, iedere aanraking, bang voor wat gaat komen.
Help!
Het komt als een golf over me heen. Boos, verdrietig, mijn gedachten gaan aan.
Alle gevoelens, die ik de afgelopen jaren dacht te hebben verwerkt, komen weer boven. Ineens is mijn zoon en zijn de kinderen van Stichting LOEK@YOU, niet één van de weinigen maar zijn ze weer samen één. Iedereen is een thuiszitter!
Het woelt in mijn lijf. Onrust! Mijn gevoel staat op z’n kop. Ik kijk verbijsterd toe naar wat er nu allemaal kan in de wereld? Met man en macht wordt er gewerkt aan digitaal onderwijs en binnen één week kunnen de meeste leerlingen vanuit huis aan de slag.
Ik denk aan de kinderen die thuiszitten, niet door het corona virus, maar om andere redenen. Geen week, maar maanden en langer. Ik voel de vermoeidheid van hun lange strijden, om zorg en om onderwijs. Mijn gevoel zit in tweestrijd.
Ik luister naar mensen die zich zorgen maken over een eventuele lock down. Rutte zei daarover: “Dat moeten we niet doen want mensen raken geïsoleerd!” Die gedachte aan isolatie raakt me! Ik ken veel kinderen die maanden of jarenlang thuiszitten en daardoor voor een belangrijk deel geïsoleerd zijn geraakt van de buitenwereld. Ik weet dat veel mensen in Nederland deze groep kinderen niet kennen. Ze weten niet wat hun gezinnen meemaken. Ze weten niet wat deze kinderen missen in onze maatschappij. Sommigen zitten alleen op een kamertje. Alle contacten zijn ze kwijtgeraakt. Nu, maakt men zich wel zorgen om isolatie. Een paar weken geleden nog niet. Althans, niet om de kinderen die wij binnen de stichting hebben, niet om de kinderen die ik ken uit de besloten Facebook groepen. Zij zitten al lange tijd in een lock down!
Isolatie is verschrikkelijk! Ik begrijp de zorg voor het virus, ik begrijp de zorg om een mogelijke lock down! Ik zie bij velen de angst voor wat gaat komen, angst voor het onbekende! Sommige mensen zijn verdrietig. Het roept natuurlijk vele vragen op. Er zijn veel onzekerheden. Dit kan toch zo niet doorgaan? Wat moet de toekomst brengen? Ouders zitten plots met hun kinderen thuis en moeten oplossingen zoeken voor hun werk. Men wordt geconfronteerd met machteloosheid. Ik weet al jaren hoe het voelt en hoe moeilijk dit is.
Als een school handelingsverlegen is. Als er geen passend onderwijs is. Voor maanden of jaren. Voor hen was digitalisering en meedoen vanuit thuis nooit mogelijk. Zij werden soms verplicht om naar school te komen en dat terwijl het welzijn daardoor ernstig beschadigd werd. Soms zo erg dat de dood een oplossing leek te worden. Zonder steun uit de omgeving of zelfs met een wijzende vinger. Nu moeten we het samen doen, vroeger moest ik het alleen doen en heb ik me erg eenzaam en alleen gevoeld.
Op het moment zie ik mooie verbindingen ontstaan. Ik ben ontroerd door wat het Corona virus te weeg brengt. Natuurlijk willen mensen helpen. Hoe mooi is dat. Er worden oproepjes gedaan om te helpen bij een boodschap. Er is aandacht voor mensen die zorg nodig hebben. Er wordt preventief gedacht en gehandeld. Het is hartverwarmend, maar toch voelt het een beetje oneerlijk. Ik voel me een beetje verdrietig voor alle ouders die al jaren dagelijks de strijd aan gaan voor een beetje hulp tijdens de crisis die er ontstaat wanneer een kind uitvalt uit onderwijs.
Ik denk aan jullie en hoop dat we na de huidige moeilijke tijd ook een beetje beter onderwijs overhouden, waarin kinderen vanaf afstand ook mee kunnen blijven doen.
<3 Mandy
